Oktober 2017

Oktober 2017


Visitatoren

Op 4 oktober delen de visitatoren ons mee dat er op uiterlijk 16 oktober een advies komt. Enkele dagen later vragen we om beantwoording van onze reeds 3x gestelde vragen. Het uitblijven van een reactie geeft onrust.

Op 13 oktober deelt het college van visitatoren ons mee dat men de deadline niet haalt. De dag daarna besluiten we een brief te schrijven (171014) waarin we aangeven dat verder uitstel ons steeds verder in het nauw brengt. We beschrijven helder en expliciet dat we de hulpvraag in moeten trekken als het advies aan een aantal verwachtingen niet kan voldoen. Die verwachtingen zijn gebaseerd op de kerkorde, bv. vrede door recht, gelijkwaardigheid, recht op inzage van stukken, hoor en wederhoor, etc. Daarnaast geven we aan dat het nu niet mogelijk is om zonder waarborgen een gesprek aan te gaan met de kerkenraad. De schade die bij G1, G8 en mij tastbaar aanwezig is, maakt dit onmogelijk. Bureau Slachtofferhulp, dat bij het gesprek op 11 september aanwezig was, was hier ook volstrekt duidelijk in.

De visitatoren besluiten echter om niet te reageren en nooit meer op deze brief terug te komen. Op 27 oktober ontvangen we het rapport en advies (171027) van het college van visitatoren. Vreemd, want ineens vraagt men tegen de afspraken in toch ook aan ons om hierop te reageren. Eerder schreef men dat het advies alleen aan de kerkenraad gericht zou zijn. Dat was, gezien de door ons gestelde hulpvraag, volstrekt logisch. Een zoveelste wijziging in de werkwijze die we niet konden voorzien.

Rapport en advies

In het rapport en advies van het college van visitatoren staan rake dingen. Zo is volgens de visitatoren het gesprek van januari 2017 met de kerkenraad inderdaad geen eindpunt, maar een startpunt. Ook staat er dat verzoening pas mogelijk is na volledige erkenning. Over vertrouwen merkt men op dat dat gewonnen moet worden en dat dat niet als voorwaarde gesteld kan worden. Ook geven de visitatoren aan dat de kerkenraad wel degelijk verantwoordelijk is voor het handelen van KR-P1. De kerkenraad kan dit niet afdoen als een persoonlijk conflict. Deze constateringen in het rapport van de visitatoren vormen een grote tegenstelling met het advies van VP2.

Toch sluit het concrete advies van de visitatoren niet aan bij de constateringen in hun rapportage. Het advies gaat niet verder dan het organiseren van een volgend gesprek tussen de kerkenraad en ons. Dit zonder waarborgen die bescherming en veiligheid bieden. Ook zonder dat men de kerkenraad of ons vraagt om met elkaar op basis van de feiten in gesprek te gaan. Hoe kan een kerkenraad überhaupt tot erkenning komen als de feiten worden ontkend?

Controverse?

Het college maakt zelfs een opmerkelijke afslag. Onze wens tot waarheidsvinding vindt men tegengesteld aan de wens tot verzoening van de kerkenraad. Wij vinden dit een miskenning. In uiterst zorgvuldig gekozen woorden slaat men hiermee het belangrijkste over.

Zoals in september al uitgelegd willen wij verzoening op basis van feiten. Natuurlijk willen wij verzoening, niets liever dan dat! We laten het aan anderen over om die feiten te beoordelen. Alsof dit een controverse zou zijn! Waarom blijft men daarvan weg? Hoe komt het dat ook dit college terugschrikt voor (het doen van) onderzoek? Hoe komt het dat men zelfs geen arbitragecommissie adviseert als men het zelf niet kan of wil? Omwille van de rust in de gemeente kiest het college er voor om niets uit te (laten) zoeken.

Verslagenheid

De uitvoering van het advies van het college is voor ons niet reëel, niet haalbaar en ook onmogelijk. We zijn teleurgesteld, ook omdat ons voorstel van het neerleggen van de kwestie bij de ICG niet wordt overgenomen. In het advies wordt opgemerkt dat uitzoeken van wat er is gebeurd zuiverend en sanerend zou kunnen werken. Maar vanwege de te verwachten onrust in de gemeente vindt men het toch niet verstandig. Er wordt weliswaar opgemerkt dat er sprake is van een trauma, maar daar houdt men in het advies duidelijk geen rekening mee.

Overigens zal iedereen die dit verhaal leest inmiddels snappen dat het ronduit bedreigend is om zonder waarborgen in gesprek te gaan met een kerkenraad. Een kerkenraad die zich, gezien het advies, als slachtoffer opstelt. Een kerkenraad die zich steeds opnieuw niet betrouwbaar opstelt. En helaas ook een kerkenraad waar intern de informatie onjuist gedeeld of niet gedeeld wordt. Waarom weigeren visitatoren kennis te nemen van wat ik kan aanleveren? Hoe is dat mogelijk? Ligt hier ook een taak voor de GKV? Wat is überhaupt de rol van visitatoren als men vindt dat handelen van broeders niet beoordeeld kan worden? Misschien is het dan voor gemeenteleden die niet bij ‘de broeders’ horen beter als er geen college bestaat.

Ik wijs u in dit verband graag op het artikel van Gijsbert van den Brink in het Nederlands Dagblad van 13 augustus jl. U vindt dit artikel op de Nieuwspagina van deze website.

Ondergeschikte hulpvraag

De visitatoren hebben onze hulpvraag ondergeschikt gemaakt aan het belang van de kerkenraad. Die komt niet verder dan uit te spreken zich “machteloos” te voelen in deze kwestie. De rust in de gemeente prevaleert boven het rechtzetten van onrecht. Geheel ten onrechte beschouwt men de kerkenraad als de hulpvrager. Zo wordt het ons later in een eindgesprek met de visitatoren ook gezegd: de kerkenraad heeft hulp nodig.

Kortom, het gespreksverslag van 11 september en de rapportage / het advies zijn niet met elkaar te verenigen. Let u bij het doornemen van beide documenten ook eens op de rol die men mij toedicht: in het gespreksverslag staat heel duidelijk hoe de hulpvraag (ook) door mij is geformuleerd. In het advies sluiten de visitatoren mij als partij uit. Uit het eindgesprek blijkt dat visitatoren ‘er voor gekozen’ hebben om mij erbuiten te houden. Of dat op eigen initiatief is of op verzoek van de kerkenraad weet ik niet, maar helaas begrijpen we maar al te goed de bedoeling hiervan.

Wij kunnen niet leven met het advies van de visitatoren. Het gecreëerde beeld blijft bestaan, erkenning kan hieruit niet volgen, er is geen sprake van transparantie. Terugkijken vindt men niet nodig, maar dit blijft voor ons juist essentieel. Een gemiste kans voor het ‘kerkelijke systeem’, het heeft hier niet gewerkt. Het college heeft in mijn optiek de oren laten hangen naar de kerkenraad die zich als slachtoffer neerzet. Het slachtoffer dat aangeeft alles geprobeerd te hebben, maar het nu ook niet meer te weten. Maar daarop zeg ik: wie heeft er nu een hulpvraag neergelegd bij de visitatoren?

Bevestiging beeldvorming

Er wordt zoals gezegd in het advies een tegenstelling gesuggereerd die niet bestaat. Er wordt gesteld dat de kerkenraad de weg van verzoening wil en dat wij de weg van waarheidsvinding willen. Met het suggereren van een tegenstelling tussen deze twee worden wij ten onrechte als onverzoenlijk neergezet. Weer. Het is na drie jaar niet verkeerd om de vrede te zoeken door de weg van het kerkelijk recht te zoeken. Drie jaar waarin we zoeken naar mogelijkheden om te komen tot herstel. Jaren waarin veel van de mogelijkheden, zo niet alle, werden geblokkeerd door handelen van kerkenraad(sleden). Maar bestaat kerkelijk recht überhaupt?

De keus om mij de rol van hulpje van G1 toe te dichten is uiterst suggestief en draagt ook bij aan de beeldvorming. Dat men mij miskent als partij komt ongelooflijk hard aan. Totaal niet serieus genomen. Ook de visitatoren kunnen dus kennelijk ‘gewoon’ besluiten om iemand gaandeweg het traject een andere rol toe te dichten en buitenspel te zetten. Als ik hulp vraag om de kwestie binnen de kerkelijke kaders op te kunnen lossen, hoe haalt een college het dan in zijn hoofd gewoon te beslissen dat ik géén hulpvrager zou zijn? Terwijl al die tijd er wel vanuit mij en naar mij mailcommunicatie heeft plaatsgevonden. Als we hier later op terugkomen, blijken we een teer punt te raken. Bij een van de visitatoren lopen de emoties dan hoog op; hij stelt dat hij mij hiermee heeft willen helpen. Helpen?

Noodzaak intrekken hulpvraag

Zowel het gesprek als ook onze brief van 14 oktober zijn voldoende duidelijk over enkele minimale waarborgen die wij gevraagd hebben. Bovendien was de afspraak dat het advies alleen aan de kerkenraad ter overweging voorgelegd zou worden. Wij vinden het niet nodig dat wij onszelf daarin nog een keer gaan herhalen. Achteraf kunnen we stellen dat we dit voor alle duidelijkheid kennelijk toch beter wél hadden kunnen doen. Wij zien ons genoodzaakt onze hulpvraag in te trekken en daarmee is het traject met de visitatoren ten einde. Dat schrijven we de visitatoren dan ook.

Documenten conflictpartij

De kerkenraad heeft inmiddels in de gaten dat het kritiek kan worden als ik als partij in het conflict participeer. Dan zou het immers zomaar kunnen gebeuren dat er wél stukken op tafel komen.  Het college van visitatoren is in die zin bewust of onbewust de kerkenraad ter wille door mij als partij uit te sluiten. Overigens ben ik er altijd volstrekt duidelijk in geweest over alle stukken te beschikken. Júist omdat ik partij ben in het conflict.


Acties kerkenraad           Acties visitatoren           Acties kerkleden

  171004: visitatoren komen op uiterlijk 16 oktober met een advies  
    171007: M1, G1 en G8 geven aan dat vragen nog steeds niet beantwoord zijn
  171013: visitatoren stellen deadline advies uit  
    171014 – brief aan visitatoren over stopzetten traject
  171027 – rapport en advies van college van visitatoren