Januari 2018
Gesprek op verzoek van visitatoren
Op 8 januari (180108) krijgen we de bevestiging van de visitatoren dat de hulpvraag al was ingetrokken. Ook geven de visitatoren aan nog een afrondend gesprek met ons te willen hebben. Verder blijkt uit de (enigszins vreemde) mailwisseling dat op een onderdeel nogmaals de werkwijze wordt veranderd. Het gesprek op hun verzoek vindt plaats op 15 januari. Het is een uiterst naar en vervelend gesprek waarin geen ruimte is voor ons om vragen (180115) te stellen. We ontvangen talloze verwijten en een van de visitatoren loopt zelfs boos weg als wij hem vragen voorleggen. Na zoveel gebed en inspanning neemt hij het ons ontzettend kwalijk dat wij geen gehoor willen geven aan het advies.
De boze visitator begrijpt duidelijk het verschil niet tussen ‘niet kunnen’ en ‘niet willen’. In het gesprek krijgen we zelfs het vlijmscherpe verwijt dat we bezig zijn met ‘duivels werk’. Ondanks dat we goed ingelezen zijn over groepsprocessen waaraan men zich conformeert en over wat ons kan overkomen, schrikken we. We kunnen plaatsen wat hier gebeurt, toch zijn we intens verdrietig dat zelfs een college van visitatoren zo handelt en spreekt. Als feiten verborgen moeten blijven, wordt de waarheid geweld aangedaan. En nu dit binnen de kerk gebeurt, wordt ook Christus’ kerk hiermee geraakt. Als controlemechanismen er alleen maar op gericht zijn om de vuile was binnen te houden, kun je als klokkenluider werkelijk alles over je heen krijgen. Dat gebeurt hier dan ook. Uiterst verdrietig gaan we na afloop naar huis.
Classis-archief
Ten behoeve van het classis-archief hebben wij een ordner klaargemaakt met daarin alle correspondentie met de visitatoren. Die wordt door een van de visitatoren in ontvangst genomen om in het classisarchief op te bergen. We hopen vooral dat het ooit dient om situaties als deze te voorkomen. Ook de visitatoren houden ons voor dat wíj moeten laten zien dat we vertrouwen hebben. Vertrouwen, inmiddels voor ons een heel beladen woord.
De verwijten klinken ons allemaal te bekend in de oren. Aan ons worden keer op keer eisen gesteld, om daarmee aan de kerkenraad tegemoet te komen. Maar een kerkenraad krijgt niet te horen dat betrouwbaar handelen voorafgaat aan het vertrouwen dat je van de ander vraagt. Is het niet juist een taak van visitatoren om toe te zien op vrede in de gemeenten? Om zonder aanzien des persoons te handelen? Of is het een taak van visitatoren om smaad en laster mede te helpen afdekken in de immense doofpot? Het niet willen kennisnemen van stukken valt visitatoren kwalijk te nemen. Door deze keus verliezen visitatoren hun neutraliteit, het instrument om te kunnen toetsen.
De bij dit gesprek aanwezige adviseur, BP5, maakt aan de visitatoren duidelijk dat er geen rekening gehouden is met slachtoffers. Deze visitatoren gaan volgens hem voorbij aan het feit dat juist dat al jaren het geval is. Het gaat hier niet om mensen (wij) die nog maar net in een conflict verzeild zijn geraakt. Daarbij lijkt men ook niet opgewassen te zijn tegen de macht van de kerkenraad die telt als hoogst gezaghebbende.
M1 geen hulpvraag? Echt wel
In oktober 2017 is beschreven dat in het advies van het college van visitatoren een opmerkelijke keus is gemaakt. Men nam mij als partij in het conflict niet eens serieus. Uiteraard vragen we daar naar in het extra gesprek. Er wordt mij doodleuk gezegd: ‘dat hebben we zo besloten.’ De andere visitator stamelt ook nog een en ander en geeft aan ‘niet in de gaten’ te hebben gehad dat ik partij was. Hij zegt niet te weten dat ik in alle mailing zat, hij weet niet dat hij me diverse keren beantwoordde. Maar ook, zie het gespreksverslag (170922)! Hoeveel duidelijker wil je het hebben?
Deze keus van college van visitatoren reken ik het college aan. Het argument grenst, gezien de communicatie en het gespreksverslag, aan het onzinnige. Bij de adviseur en ook bij de nieuw aangetreden ouderlingen was het ook al zo dat men mij heel bewust buiten het conflict wil houden. We begrijpen de reden. We begrijpen ook hoe dit college is gezwicht voor de macht.
Ik wijs u in dit verband graag op het blog Wanhoop niet, de waarheid bestaat van Nico Catsburg, directeur van Room2C (klankbord voor predikanten en zendelingen). Klik hier om te openen.
Ambtsgeheim?
De gemeente is tot op heden niet ingelicht door mij of door de betrokken gemeenteleden. De kerkenraad heeft al wel geregeld een en ander in het kerkblad geschreven en van gemeenteleden begrijpen we dat er ook op huisbezoeken over ons gesproken wordt. Ambtsgeheim bestaat niet in onze gemeente, in elk geval niet als bescherming voor ons of anderen. Het heeft ons zwaar beschadigd. Ons sociale kerkleven is stuk. Het kerkrecht biedt ons tot op heden geen kans op een eerlijke behandeling. En al die tijd zijn we niet uit op het krijgen van gelijk, maar zijn we uit op het kunnen krijgen van een gelijkwaardige kans.
Ook óns handelen mag en moet beoordeeld worden, dat zien we onder ogen en daar zijn we op aanspreekbaar. Zie daarvoor ook alle brieven van onze hand. Helaas wordt dit door de kerkenraad anders uitgelegd aan de gemeente. Dat gebeurt gewoon, ondanks wat we hebben geschreven en ondanks onze herhaalde oproepen om aan verzoening te werken. Hoe lang gaat het nog duren voordat ook de gemeente iets van de feiten gaat vernemen?
Verzoek om inzage afgewezen
Op 27 januari 2018 stuurt de kerkenraad G1 een afwijzing op haar verzoek om inzage (180127) toe. Ook wordt het bestaan van een aantal door haar opgevraagde brieven eenvoudigweg ontkend. Ik weet wel beter! De Wbp zou, met uitzondering van het gemeentegidsje, bovendien helemaal niet van toepassing zijn binnen een kerk.
Door wie is het ICG-traject afgewezen?
Op 30 januari 2018 krijgen wij beiden een brief van de kerkenraad (181230). Hierin legt de kerkenraad de schuld van het niet-doorgaan van het ICG-traject bij ons. Dit is geen dommigheid, dit is een leugen.
Van wie was de hulpvraag aan visitatoren?
In de kerkorde staat duidelijk dat het intrekken van een hulpvraag betekent dat het traject per direct stopt. Wij hebben de kerkenraad op 5 december reeds geïnformeerd over het intrekken van de hulpvraag. Toch wringt de kerkenraad zich nu ineens in de rol van hulpvrager, wat duidelijk niet waar is. Men stelt het traject met visitatoren nog af te ronden en dat het derhalve nog loopt. Maar ook hier beslist de kerkenraad dat het in deze casus gewoon anders gaat. Dit is een van de aanleidingen waarom ik vind dat de kerkorde net zo goed de prullenbak in kan.
Geen geloofskwestie
Het is mijns inziens in geval van conflicten die niets met de leer van de kerk (geloofskwesties) te maken hebben, zuiverder om het gewone civiele recht op te kunnen zoeken. Het zal ook voor meer zuiverheid aan de kant van kerkenraden zorgen. Het is (ook) aan kerkenraden om een gang naar de rechter te voorkomen. Kerkleden mogen niet door een kerkenraad worden uitgedaagd om de gang naar de rechter te maken. En het is dan heel makkelijk scoren om vervolgens wel deze rechtsgang te veroordelen als onbijbels.
Acties kerkenraad Gezamenlijke acties Acties kerkleden
| 180108: visitatoren bevestigen intrekken hulpvraag en willen afrondend gesprek | ||
| 180109: visitatoren doen voorstel datum, G1 en M1 reageren meteen | 180109: G1 en M1 akkoord met datumvoorstel | |
| 180113: emailwisseling met visitatoren | ||
| 180115 – Vragen G1 en M1 tijdens gesprek met visitatoren | ||
| 180127 – KR 2018 G1 dd 27-01-2018 reactie op verzoek 29122017 | ||
| 180130 – KR 2018 G1 en M1 dd 30-01-2018 reactie bericht 20122017 |