April 2017
Geen (h)erkenning
De kerkenraad reageert (170403) verrassend vlug op onze brief van 28 maart. De kerkenraad herkent zich niet in onze waarnemingen. Alles zal worden voorgelegd aan onze hemelse Vader aan wie een oordeel over ons handelen toekomt. De kerkenraad zegt toe ook onze versie van het verslag in het archief te deponeren. Enkele jaren later stelt de kerkenraad ten overstaan van de rechtbank dat er geen archief is. De kerkenraad stelt tussendoor ook nog even dat er ‘wederzijdse excuses’ zijn uitgesproken. Een manier van schrijven die geen recht doet aan de feiten. Zo houdt de kerkenraad het ook aan de gemeente voor in gesprekken en in brieven. Wij hebben in het gesprek van januari expliciet gevraagd of er van onze kant excuses nodig waren. Het bleef toen echter stil.
De kerkenraad geeft verder aan zich blijvend in te spannen om tot volledig herstel van verhoudingen te komen. Ik heb echter geen enkel initiatief opgemerkt. Mij is nu duidelijk dat hier sprake is van een scheefgegroeide machtsverhouding. Een kerkenraad kan zich continu boven de ander opstellen en de ander gewoon laten bungelen. Hoe is het mogelijk dat een kerkenraad 1 gesprek na ruim 2 jaar ziet als een eindpunt? Het lijkt me gewoon zo logisch om te bedenken dat dit slechts een begin is. Waarom heeft men geen invulling willen geven aan de besluiten van mei 2015 en van juni 2015 en van februari 2016? Is het zo moeilijk om de excuusbrief invulling te geven? Hoe komt het toch dat deze ambtsdragers zich niets aantrekken van afspraken die voor een ander wél belangrijk zijn? Is de ander überhaupt in beeld?
Onwetend, maar verantwoordelijk
De kerkenraad stelt in deze brief onnodige vragen, alsof er geen sprake is van leed. Alsof het nog niet duidelijk was wat er nodig was. Waarom verhindert de kerkenraad vervolgens dat er iemand ‘meekijkt’ in de keuken door externen buiten de deur te houden? Verderop zal blijken dat ook het inschakelen van toezichthoudende instanties binnen de GKV in deze casus uitsluitend tijdverlies oplevert. We lopen te pletter tegen de structuren die machtsmisbruik in stand houden en zelfs in de hand kunnen werken. We beginnen ook te beseffen dat een groot deel van de kerkenraad, die vooral onwetend is gehouden, geen erkenning kán geven. De meeste leden van deze kerkenraad weten helemaal niet waarvoor excuses zijn gemaakt.
G5 ziet het inmiddels niet zitten om nog langer te werken aan een oplossing in zijn conflict met de kerkenraad. Uit zelfbehoud en vanwege zijn gezin kiest hij er voor om zich erbij neer te leggen dat het kennelijk onoplosbaar is. Opmerkelijk genoeg wordt hij meteen op tal gezet voor de ambtsdragerverkiezingen. Er is ook een tactisch voorstel om G8 op tal te zetten, maar dit wordt (terecht) door M3 ontraden. Vanaf dit moment echter, wordt de door G5 gemaakte keuze ook opgedrongen aan mij. Ook G1 en G8 ervaren dat dit besluit van G5 als drukmiddel richting hen wordt ingezet. “Daar kan je een voorbeeld aan nemen..”
Voor erkenning is kennis noodzaak
Inmiddels maken G1/G8 en ik een heel proces door. Wat er is gebeurd raakt ons diep en we beseffen dat we op een cruciaal punt terechtkomen. Is het mogelijk om binnen de GKv een conflict goed op te lossen? We menen op dit moment nog van wel. We lezen ook veel over groepsprocessen, want we willen begrijpen waarom deze kerkenraadsgroep zich het liefst onwetend houdt. Maar er is meer aan de hand, want waarom kruipt de kerkenraad vanaf nu in de slachtofferrol? Naar gemeente, visitatoren, classis en de geschillencommissie wordt vanaf nu door de kerkenraad die houding aangenomen.
Daarnaast proberen we ook grip te krijgen op ons eigen proces. Is het voor ons nu nog mogelijk om het er maar bij te laten zitten? Kunnen we dan nog met onszelf leven door deze vorm van onrecht te laten bestaan? De integriteit van G1 is verkracht. Steeds opnieuw. Dit zal zelfs nog jaren doorgaan. En de ontkennende houding van de kerkenraad verergert dit. En we krijgen het besef dat dit zomaar iedereen kan overkomen. Tenzij ambtsdragers die toezicht dienen te houden op een kerkenraad hun taak en roeping oppakken. Het is mij duidelijk dat het nu eerst aan alle betrokkenen duidelijk moet worden wat er is gepasseerd. Niet alleen aan G1 en G8, maar dus ook aan de kerkenraad zélf. Alleen dan kan er daarna gewerkt worden aan bijbelse verzoening. De methode van sorry zeggen en tóch weer doorgaan is een volkomen verkeerde benaderingswijze.
Trauma
Ook Bureau Slachtofferhulp bevestigt ons later dat zo’n benaderingswijze van (mogelijke) slachtoffers traumatische gevolgen heeft. Erkenning voor wat slachtoffers is overkomen heeft een helende werking. Er is helemaal geen oog voor de slachtoffers als men de erkenning overslaat. Dat geeft juist extra ballast. Dit is precies wat er met het gespreksverslag van het mooie gesprek aan de hand is. De kerkenraad geeft geen erkenning, maar kiest ervoor om het alleen maar te noteren als woorden van G1. Zo fout! Bovendien stelt men dat hij/zij ‘in gebreke blijft’ als hij het goede voorbeeld van de ander niet overneemt. In gebreke blijft omdat hij/zij niet ‘gewoon’ alle keren naar de kerk komt. Er is geen ruimte voor de vraag om erkenning, verdriet wordt ontkend en kan niet verwerkt worden.
Voelt u dat deze benaderingswijze manipulerend is? De schuld van het voortduren van het conflict legt men steeds opnieuw bij het slachtoffer. Slachtoffers worden gezien als daders. Er wordt druk uitgeoefend, men houdt zich liever bezig met ‘de mooie dingen’. De gemeente van WP1 houdt niet van narigheid, het moet vooral fijn en gezellig zijn. Er is geen plek voor mensen die erkenning vragen. Opgeven, ‘dat is krachtig’. Zou het?
Er komen in deze maanden veel bijbelteksten aan ons voorbij. Het was al begonnen met ‘leg moeiten maar bij het kruis van Christus’. Maar ook teksten als ‘de minste willen zijn’ en ‘wie zichzelf overwint is sterker …’ komen aan bod. Dat mag gezegd worden, maar het is verkeerd als leden van de kerkenraad dit zeggen. Leden die ofwel weten dat er iets grondig is misgegaan, maar daarvoor geen oprecht excuus willen maken. Of leden die niet eens de moeite nemen om te weten wat er is gebeurd. Ik weet niet wat erger is.
Echte vrede
Bij mij en zeker ook bij G1 en G8 neemt door deze houding de roep om waarheidsvinding toe. Ook ons handelen mag bekeken worden. Laat er alsjeblieft, met het oog op de echte vrede in de gemeente, iemand naar kijken!
Ik verwijs u graag nog naar het artikel over religieuze manipulatie van coachingsbureau De Steven, u vindt dit artikel op de Welkom-pagina van deze website.
Acties kerkenraad Gezamenlijke acties Acties kerkleden
| 170403 – Reactie kerkenraad op brief 28 maart |